اسماعیل امینی شاعر و طنزپرداز پیشکسوت در گفت‌وگو با رسانه خبری سازمان فرهنگی هنری شهرداری تهران درباره فعالیت‌های شعری این سازمان گفت: عملکرد سازمان فرهنگی هنری شهرداری تهران در حوزه شعر با نوسان زیادی روبه‌رو بوده است. در دوره‌ای کانون‌های ادبی گوناگون در فرهنگ‌سراها و خانه‌های فرهنگ فعالیت می‌کردند و چون به محله‌ها و مردم نزدیک بود، خیلی از استعدادها را کشف کرد و خیلی از شاعران اصلاً کارشان را از همین مراکز آغاز کردند. یا چند جشنواره خیلی خوب از جمله «شب‌های شهریور» برگزار شد که در آن چیزی بالغ بر ۱۵ هزار شاعر جوان شرکت کردند. متاسفانه با تغییرات مدیریتی، این جشنواره‌ها تعطیل شد و این روند ادامه پیدا نکرد. مجموعاً فعالیت‌های شعری سازمان فرهنگی هنری خیلی فراز و فرود داشته و همیشه در اوج نبوده، اما این هم هست که فعالیت شعری هیچ وقت در فرهنگ‌سراها تعطیل نشده است.
وی اضافه کرد: به نظر من فعالیت شعری حتماً مستلزم شعر خواندن نیست. غالباً مدیران می‌خواهند در دوره خودشان یک ره‌آوردی داشته باشند، عکس و فیلمی به یادگار بگذارند، بازتاب خبری ایجاد کنند و... اما اتفاقاً در کلاس‌هایی که مستمر هستند و زیاد از آنها خبری بیرون نمی‌آید، یک کاری دارد انجام می‌شود. بیشتر مدیران آن کلاس‌ها را تعطیل می‌کنند و دوست دارند جشنواره، شب شعر مناسبتی و... برگزار کنند.
این شاعر و طنزپرداز اظهار کرد: کارگاه شعر هر چقدر هم کوچک باشد، مطمئناً موثرتر از شب شعر و جشنواره است. کارگاه شعر چیزی شبیه به بازیکن سازی در فوتبال است. در مسابقه فوتبال که بازیکن نمی‌سازند، در خلوت و با آموزش بازیکن می‌سازند. اگر تمرکز را بر خوب ساختن بازیکن بگذارند، آن وقت نتیجه‌اش در مسابقه دیده خواهد شد. ضمن اینکه برپایی کلاس آموزش شعر هزینه بسیار کمتری هم دارد؛ هم جای بزرگی نمی‌خواهد و هم پول زیادی برای برگزاری آن لازم نیست.
وی در پایان گفت: یک مسئله مهم دیگر این است که گاهی من دیدم در بعضی خانه‌های فرهنگ به افرادی کلاس آموزش شعر می‌دهند که اصلاً این‌کاره نیستند. چون مسئولان حوزه کاری خودشان را نمی‌شناسند، همین که می‌بینند یک نفر شاعر است به او کلاس می‌دهند. باید شورای کارشناسی‌ای باشد که تشخیص دهد این آدم اصلاً صلاحیت، سواد و تجربه اداره کلاس را دارد یا خیر. یک نوجوان سال اول دبیرستان در کلاس من شرکت می‌کرد، دو سه جلسه آمد و چیزهایی یاد گرفت، بعد دیدم در یک خانه فرهنگ به او کلاس دادند. اصلاً نگفته بودند که یک جوان ۱۶ ساله چطور استاد است.
